روشهای منبع نویسی بدون سرقت علمی ادبی
برای استفاده از یک منبع، خواه کتاب یا مقاله یا گزارش یا نوشتۀ اینترنتی یا کتابچۀ همایش یا هر منبع دیگری، راههای مختلفی وجود دارد.
وقتی از روشها یا شیوهها صحبت میکنیم، منظور سبکهای استناددهی و رفرنسنویسی نیست.
✚ برای آشنایی با انوع سبکها و روشهای رفرنسدهی میتوانید اینجا را بخوانید:
http://www.sadako.ir/روش-های-رفرنس-دهی-و-منبع-نویسی/
منظور ما از روشهای برداشت منبع این است که به چه شیوههایی میشود از یک منبع استفاده کرد و
آیا باید دقیقاً همان پاراگراف را نقل قول کنیم و بیاوریم؟
یا مثلاً میشود یک صفحه یا یک فصل را خلاصه کرد و آنرا با یک پاراگراف در نوشتۀ خودمان استفاده کنیم و یا
میشود ایده و تز یک نویسنده را هم ذکر کرد؟
در پایین به شیوههای برداشت از یک منبع اشاره خواهیم داشت:
آوردن عین مطلب مولف از منبعی که از آن استفاده میکنیم را نقل قول مستقیم میگویند.
بازنویسی و آوردنِ بخشی از یک متن، بصورتی که همان معنای متن اصلی لحاظ گردد اما
با واژگان یا جملههایی غیر از واژگان و جملههای متن اصلی، نقل معنایی گفته میشود.
برای نقل معناییِ درست و دقیق، ابتدا باید متن را دقیق مطالعه و درک کنید.
اگر حدس و گمانِ خود را در نوشتۀ خود بیاورید، نقل معنایی ممکن است نارسا و نادرست باشد.
در خلاصهنویسی معمولاً یک سوم متن اصلی، یعنی تز اصلی یا استدلال اصلی موجود در آن مطلب و پاراگراف نوشته میشود
و دو سوم متن شاما مثالها و نمونهها و تبیینهای حاشیهای کنار گذاشته شود.
در این شیوه از استناد، اطلاعات گوناگون با هم ترکیب و تلفیق میشوند.
برای ترکیب، باید به روابط میان منابع و نحوه ارائۀ یکپارچه و قانع کنندۀ آنها دقت شود.
این شیوه همان رویکرد انتقادی به یک منبع خاص و ارزیابی آن منبع است که در واقع؛
مهمترین و دشوارترین نوع نوشتن از منابع است و در بخش سوابق و پیشینۀ پژوهش،
چه در مقالات و بخصوص در پروپوزالنویسی و رسالهنویسی باید از این رویکرد بهره جُست.
نقد یک منبع باید بیطرفانه و منصفانه باشد. عدهای بر این باور اشتباه هستند که نقد به معنی مخالفت با دیدگاههای نویسنده است!
در حالیکه میبایست یک اثر علمی و ادبی را نقد مثبت؛ نقد منفی؛ و نقدی شامل هر دو ویژگی مثبت و منفی یک اثر همراه باشد.
پس از ارزیابی و سنجش و نقد آن منبع، میبایست ارزیابی خودتان را بیاورید
و کاستیهایی که در بخش پیشین آوردید را برطرف کرده باشید.